پل عراق ساخته شده در عصر قاجار، این پل بر رودخانه ی زرجوب بنا شده بود و راه ورودی به رشت بود. این بنا بعدها با احداث جاده ی رشت تخریب شد.بازار ساغری‌سازان در شهر رشت. در تصویر، مسجد ساغری‌سازان و گلدسته‌ی آن دیده می‌شود اما امروزه از مناره‌ی آن اثری به جا نمانده است. این مناره بعد از زله‌ی سال ۱۳۶۹ از بیم فروریختن تخریب شد.

بناهای سبزه‌میدان رشت در زمان حکومت سلسله‌ی تجاسبی ساخته شد اما برخی آن‌ها را از بناهای دوران صفوی می‌دانند. بعدها در دوران حکومت محمدولی‌خان سپهدار اعظم تبدیل به باغ ملی شد. این بنا و دروازه‌های مشهورش در سال ۱۳۱۰ شمسی تخریب شد.

باغ صفا از بناهای خاندان میرزا عبدالوهاب مستوفی بود. در میان این باغ، در سال ۱۲۰۷ شمسی عمارتی ساخته شد که به عمارت باغ صفا مشهور شد و بعدها با آتش‌سوزی از میان رفت.

دلم بی حرف وُ حدیث می خواهدت

وقت های کم آوردن

لحظه هایی که تو از عشق می گفتی

و من به هزار وُ یک کار نکرده دل نگران بودم

عصرهایی در زندگی هست

که دلت می خواهد

کسی باشد

حتا اگر ایمانی به دوست داشتنت

نداشته باشد

فقط باشد

که تو به نگاه تابِ موهای نشسته بر بام چشم هاش

شعر شوی

بعد آرام وُ آهسته

نَم نشسته در گلو بخوانی اش

او اشک شود که نوشتی اش

تو گرم شوی

بی جانی ببیند

عاشقانه چای می نوشید

تا مدت ها تَرک تان کند

#اسکارلت_دهه_ی_شصت

#سجاد_افشاریان

#مجموعه_شعر

#نشر_چشمه

رمان جنایی روان­شناسانه ­ی تصویر دختری در آخرین لحظه، که در یک شب اتفاق می­ افتد، در ژانر وحشت نیست، وحشت جهانی را به تصویر می­ کشد که مرز میان عشق و جنون، دوست داشتن و نفرت در آن به کلی از میان برداشته شده و تنها تصویر دردناکی از آن در ذهن باقی خواهد ماند.

در ادامه می توانید خلاصه داستان را بخوانید.

و دست من خنکایت را

با خود به خانه آورده است

بی آن که کودکی مه آلوده ات را

در آغوشم آب کرده باشم

بی آن که پا به بزرگ سالی ات گذاشته باشم

به دریا ریخته ای

و زندگی با بوی مرداب

پا به پنجره هایم می گذارد

که بالا و پایینش را

شنا کرده ام بارها

تمام امیدهایی که می کارم

میوه های شان را ندیده می میرند

و قد کوتاه شان را با خود

به زیر خاک می برند

تمام روز

زنبیل پُر از تنهایی ام را حمل می کنم

خواب هایم پُر است از ناخوادگاه رودخانه هایی

که در نیمه راه دریا مرده اند

هر شب مهتاب

در چشم هایم می شکند

ماه سقوط می کند توی حوض

نگاه کن!

دهان ماهی قرمز

زیر انبوه یخ های سرد

بازمانده ست.

#شیرین_هیاریان

کتاب: دست هایت کولی ها را آواره می کنند، مجموعه شعر، صفحه 25، نشرچشمه

خوشبختی اگر بخواهد بیاید

می آید

بهانه نمی گیرد

              از بزرگ راه ها می آید

چراغ ها سبز می شوند و

پاسبان ها برایش احترام می گذارند

خوشبختی اگر بخواهد بیاید

از درزهای پنجره می آید

لوستر اتاق پذیرایی را روشن می کند

و لَم می دهد روی مبل های سلطنتی

خوشبختی اگر بخواهد بیاید

بهانه نمی گیرد

#مجید_سعدآبادی

کتاب: قزل آلای خال قرمز، چاپ دوم، صفحه62، انتشارات نیماژ

روایت

نوروز برای خانواده‌ی ما تقریبا از نیمه‌ی اسفند شروع می‌شد. روستای من سابق بر این روستای پرآبی بود. روستا دو قنات قدیمی داشت که در سال‌های اخیر یکی از آن‌ها خشک شده و یکی بسیار کم‌آب است. خانه‌ی پدری من در مسیر جوی آب این دو قنات بود. ما برای شستن ظرف‌ و ظروف و لباس‌ها از این آب استفاده می‌کردیم. حتی بعضی شب‌ها، آخرشب که روستا می‌خوابید و می‌دانستیم دیگر شست‌و‌شویی در آب قنات‌ها صورت نمی‌گیرد برای پخت‌وپز هم از آن استفاده می‌کردیم. ما خانواده‌ی پرجمعیتی بودیم اما مثل اکثر روستایی‌ها رخت و پوشاک زیادی نداشتیم. هر نفرمان حداکثر سه ‌چهار دست لباس داشتیم که مرتب آن‌ها را می‌شستیم، وصله و پینه می‌کردیم و می‌پوشیدیم. جز ژاکت، لباس زمستانی نداشتیم. خبری از کاپشن و پالتو نبود. برای همین هم کمد لباس نداشتیم. لباس‌ها معمولا در بقچه‌های بزرگ پیچیده می‌شدند و در انباری نگهداری می‌شدند. پرده و ملحفه‌ی زیادی هم نداشتیم. خانه‌ها پنجره نداشتند. درها رو به حیاط درندشت باز می‌شدند و یک پرده‌ی سرخ ‌و ‌آبی پر از نقش‌ونگار معمولا اتاق را از هجوم مگس‌ها در تابستان و سرما در زمستان در امان نگه می‌داشت. این پرده البته به‌جز نقش پردگی، نقش حوله را هم برای اهل خانه بازی می‌کرد. حوله هم تا سال‌ها بعد در خانه‌ی ما پیدا نمی‌شد البته قطیفه برای حمام بود که آن هم اختصاصی نبود و همه از آن استفاده می‌کردند. ملحفه اما بود که مختص رختخواب مهمان‌ها بود. جنس و رنگ آن هم چلوار سفید بود. رختخواب‌های دم‌دست ملحفه نداشتند. روبالشی هم نداشتیم. اگرچه تعداد زیادی بالش بزرگ و نازبالش داشتیم که روبالشی‌های گلدوزی‌شده‌ی زیبایی داشتند. با جملاتی زیبا مثل صباح‌الخیر که همه را دورتادور اتاق مهمانخانه برای استفاده‌ی مهمان‌ها می‌چیدند. اول بالشی بزرگ را می‌گذاشتیم و بعد روی آن یک نازبالش قرار می‌دادیم.

این‌ها را گفتم تا بگویم ما چیز زیادی برای شست‌و‌شو نداشتیم. با این‌همه از نیمه‌ی اسفند کهنه پیتارها را سر جوی قنات می‌آوردیم و روی سنگ‌های تخت که به آن مازو می‌گفتند، می‌شستیم اما اصل این شست‌وشو و خانه‌تکانی برمی‌گشت به شستن گلیم‌ها، قالی‌ها و این اواخر موکت‌ها و روفرشی‌ها. اگر سال پرآبی بود در همان جوی‌ها می‌شستیم وگرنه می‌بردیم‌شان سر رودخانه که دو کیلومتری با روستا فاصله داشت. سال‌های دور، آن‌ها را با الاغ می‌بردیم و بعدها که تراکتوردار شدیم، با تراکتور می‌بردیم. خوش‌ترین بخش خانه‌تکانی همین شستن فرش‌ها در رودخانه و تراکتورسواری بود. می‌نشستیم روی فرش‌ها، داخل تریلی تراکتور و تا خود رودخانه دوبیتی و ترانه و کردی محلی می‌خواندیم. زیاد بودیم. چند دختر و پسر بودیم و معمولا بزرگ‌ترمان همان راننده‌ی تراکتور بود. ناهار را هم با خودمان می‌بردیم که چند باری‌اش را که یادم است نان و سیب‌زمینی بود. سیب‌زمینی را همان‌جا می‌پختیم با پیاز سرخ‌شده مخلوط می‌کردیم و می‌خوردیم. چای هم بود که بوی دود می‌داد و به‌تناوب می‌خوردیم، فرش‌ها را پهن می‌کردیم در مسیر رودخانه و با نیروی جوانی‌ می‌افتادیم به جان‌شان. خبری از پودر رختشویی و برس نبود. با آب و ماسه‌های کنار رودخانه آن‌ها را به تعبیر خودمان مثل گل تمیز می‌کردیم. آب البته سرد بود و هوا سردتر اما ما هم جوان بودیم و سرحال و این کار هم بیشتر برایمان تفریح و سرگرمی بود تا کار مشقت‌بار. همان ساحل رودخانه شسته‌هایمان را پهن می‌کردیم تا خشک شوند. تا غروب می‌ماندیم و بعد مسیر را خسته‌و‌کوفته در سکوت برمی‌گشتیم. یکی از سخت‌ترین کارهای خانه‌تکانی در آن سال‌های دور زدودن سیاهی‌های سقف چوبی خانه از دود بود، بعدها که چراغ‌های خوراک‌پزی و علاء‌الدین و اجاق‌گاز وارد خانه‌ها شد، سقف سیاه و دوه‌ی چوبی را با پلاستیک استتار می‌کردیم و دیگر لازم نبود سال به سال تمیزش کنیم.